Ένας νταής με σκότωσε.

 ΄΄Αυτοί με κατέστρεψαν.Καταστρέψτε τους''.

Αυτά ήταν τα λόγια του 14χρονου που αυτοκτόνησε πριν από λίγες μέρες στην Αργυρούπολη με απαγχονισμό.To παιδί αυτό δεν διέφερε σε τίποτα από τον Βαγγέλη Γιακουμάκη,ο οποίος το 2015 βρέθηκε μαχαιρωμένος.Θύματα και οι δύο της ενδοσχολικής βίας.Θύματα των ''νταήδων''.Θύματα μιας ολόκληρης κοινωνίας που καθίσταται αδύναμη και ανίκανη να προστατέψει μικρά παιδιά.Το φαινόμενο αυτό,λεγόμενο και ως ''bullying'' ,έχει επεκταθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια.Ιδίως στην Ελλάδα σε έρευνα που έγινε,το 23,3% των μαθητών γυμνασίου-λυκείου απάντησαν ότι γίνονται μάρτυρες σε καβγά τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα,ενώ το 48,8% δήλωσαν ότι μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον βρέθηκαν μπροστά σε περιστατικό με κοροϊδία.
Παιδιά διαφορετικά,ντροπαλά που δεν γίνονται ένα με την μάζα,εσωστρεφή,απομονωμένα που κρατάνε ''μέσα τους'' όλη την στεναχώρια τους και την απελπισία τους,παιδιά με παραπάνω κιλά,με χαμηλό ύψος,με γυαλιά βρίσκονται σε συντριπτική πλειοψηφία στο στόχαστρο · στο στόχαστρο των ''νταήδων''.Παιδιά μεγαλωμένα συνήθως σε ένα άσχημο οικογενειακό περιβάλλον,με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που αδιαφορούν για τις επιπτώσεις των πράξεων τους και των λόγων τους εκφοβίζουν τους συνομηλίκους τους λεκτικά ή σωματικά.Μα το χειρότερο είναι ότι τους εκφοβίζουν ψυχικά,πληγώνοντας τους και δημιουργώντας τους λανθασμένα συμπεράσματα για τον εαυτό τους.Τα παιδιά-''θύματα''σχηματίζουν την εντύπωση ότι δεν μπορούν να αλλάξουν αυτό που είναι.Πιστεύουν ότι όπως είναι στο γυμνάσιο ή στο λύκειο θα παραμείνουν σε όλη τους την ζωή.Αν είσαι πάνω από 18 και διαβάζεις αυτό το κείμενο θα ξέρεις ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα.Η εξωτερική εμφάνιση είναι ένα σχηματισμένο πρόπλασμα που καλύπτει την ψυχή μας από τους άλλους.Στο χέρι μας είναι να αλλάξει.Ένας έφηβος  με παραπάνω κιλά μπορεί να αδυνατίσει.Μια έφηβη με ακμή μπορεί να το αντιμετωπίσει.Ένα άτομο με γυαλιά μπορεί να φορέσει φακούς επαφής.Μα και ο χαρακτήρας μπορεί να διορθωθεί.Ένα άτομο εσωστρεφές αν βρεθεί με την κατάλληλη παρέα  και δεχτεί τις κατάλληλες επιρροές θα αλλάξει.Είτε το θέλει είτε όχι,είτε το επιλέξει είτε όχι.Γνωρίζω άτομα που αν μου έλεγαν στο λύκειο ότι σήμερα θα έκανα παρέα μαζί τους θα έλεγα ότι μου κάνουν πλάκα.Και στα άτομα αυτά συγκαταλέγω και τον ίδιο μου τον εαυτό,που τον ''έμαθα''στην αληθινή του μορφή αφού τελείωσα το λύκειο και επέλεξα τις παρέες μου.
Ακούω καμιά φορά ενήλικους στον δρόμο ή στις καφετέριες να συζητάνε για κοροϊδευτικά περιστατικά των παιδιών τους από άλλους συνομηλίκους τους για τα πιο απλά πράγματα.Και το λένε λες και δεν έχει σημασία.Δεν έχει επίπτωση .Ξέρετε αυτό δεν αληθεύει.Τίποτα δεν είναι ανώδυνο.Ιδίως στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας ακόμα και το πιο απλό σχόλιο ειπωμένο με κάθε καλή διάθεση μπορεί να χαραχτεί στην ψυχή τους·στην ψυχή παιδιών συνεσταλμένων,πληγωμένων και ουσιαστικά αισθανόμενων μόνων.Τα παιδιά αυτά,χωρίς να ξέρουν τι αλλαγές μπορεί να τους επιφέρει το μέλλον,αδύναμα να αντιμετωπίσουν τους άλλους δεν απαντούν.Σκύβουν το κεφάλι και τους ανέχονται.Και έτσι μπλέκουν σε έναν φαύλο κύκλο άγχους,φόβου,καταθλιπτικών συμπεριφορών,φτάνοντας πολλές φορές μέχρι την αυτοκτονία.(Υ.Γ. υπάρχει κείμενο στο blog για την κατάθλιψη)
Ο 14χρονος γράφει στο σημείωμα που άφησε ''Αγαπάω την μητέρα μου,τον πατέρα μου και τον αδερφό μου.''Το λάθος του δεν είναι μόνο ότι δεν αντιμετώπισε εκείνον που τον εκφόβιζε.Αν το έκανε θα έβλεπε ότι τελικά ήταν πολύ πιο εύκολο από όσο φανταζόταν.Αυτά τα άτομα είναι θρασύδειλα και φοβούνται περισσότερο και από τα θύματα τους.Το βασικό λάθος του ήταν που δεν ζήτησε βοήθεια.Ίσως να μην ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να το πει αυτό στους γονείς του.Το καταλαβαίνω.Αλλά έπρεπε κάπου να το πει.Στους καθηγητές του,στον αδερφό του,σε έναν φίλο.
Φυσικά όμως δεν φταίει μόνο το παιδί.Φταίει και το σχολείο,που δεν είδε το πρόβλημα.Δεν κατάλαβε τα επεισόδια που συνέβαιναν μέσα στον χώρο του σχολείου.Σε έναν χώρο που η οικογένεια εμπιστεύεται τα παιδιά της για τουλάχιστον 6 ώρες καθημερινά.Που ήταν οι καθηγητές όταν ''οι νταήδες'' κορόιδευαν τον 14χρονο;Γιατί δεν ειδοποίησαν τους γονείς;Ίσως αν το έκαναν,αν βοηθούσαν το παιδί,τώρα ίσως να ζούσε και να ήταν ακόμα δίπλα στους γονείς του και στους φίλους του.
Θα σας παραθέσω το σημείωμα των φίλων του 14χρονου που νομίζω πως ότι και αν γράψω εγώ δεν συγκρίνεται με τα δικά τους λόγια,που αντανακλούν τον πόνο της ψυχής τους μετά την απώλεια ενός αγαπημένου φίλου.
«Είσαι περήφανος; Είσαι περήφανος που κατάφερες να αναγκάσεις ένα παιδί να νιώσει ότι η μόνη λύση είναι η αυτοκτονία; Είσαι περήφανος που εξαιτίας του κόμπλεξ σου χάθηκε μια ζωή; Είσαι περήφανος που στέρησες ένα μέλος μιας οικογένειας, έναν αδελφό και έναν φίλο; Είσαι περήφανος που σκότωσες έναν 14χρονο με όνειρα και στόχους, όπως όλοι μας; Είσαι περήφανος που του στέρησες το μέλλον και στέρησες ένα κομμάτι της ζωής όλων μας; Ορίστε, τώρα πια πάει.. Πως νιώθεις… Για πες… Έφυγε το κόμπλεξ σου ή ακόμα;Για πες τώρα μεγάλε είσαι ευχαριστημένος;Τον κατέστρεψες και μας κατέστρεψες.Του στέρησες την ζωή, τους στόχους, το μέλλον και πολλά άλλα. Και εμάς μας στέρησες έναν φίλο που ήταν πάντα εκεί για εμάς και νοιαζόταν για τους φίλους του και την οικογένειά του. Κατάφερες λοιπόν να τον κάνεις να νομίζει ότι η μόνη λύση και ο μόνος τρόπος είναι η αυτοκτονία. Γιατί να το κάνειςαυτό; Δώσε μου έναν λόγο. Άξιζε εξαιτίας του κόμπλεξ και της ανωριμότητάς σου να πεθάνει;Όμως σωστά τώρα ξαφνικά θυμήθηκες ότι αυτό το άτομο έχει καρδιά. Ξέχασες ακόμα ότι εκτός από ψυχή, έχει και  αισθήματα. Και πονούσε. Πονούσε πολύ… Όμως εσύ τον έγραψες και τον άφησες να καταστραφεί. Έπρεπε να τον οδηγήσεις σε αυτό το σημείο πια για να καταλάβεις ότι ΟΙ ΛΈΞΕΙΣ ΠΟΝΑΝΕ».
Και αν θέλω να θυμάστε κάτι από αυτό το κείμενο είναι αυτό:
''Οι λέξεις πονάνε''
Προσέξτε πως τις χρησιμοποιείτε!Μπορείτε να πληγώσετε χωρίς να το θέλετε!Μπορείτε να διαλύσετε μια ψυχή χωρίς να έχετε την πρόθεση.Αλλά δεν είναι κρίμα να το συνειδητοποιήσετε αφού ο άλλος πληγωθεί;

Εύχομαι αυτό το κείμενο να σας βοήθησε να καταλάβετε κάποια πράγματα καλύτερα.Περιμένω τα σχόλια σας για το πώς σας φάνηκε!! Σας φιλώ!!
Ακολουθήστε με και στο instagram(faki_kovaiaki_)