Eίμαι και είσαι εγωιστής!

Γεια σας!!Ελπίζω να περάσατε τέλεια στις διακοπές σας!Οι περισσότεροι έχουμε ήδη επιστρέψει στην ρουτίνα και στην καθημερινότητα μας! Μα αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι και στην Αθήνα μπορούμε να περνάμε όμορφα αρκεί να έχουμε καλή παρέα·φίλους και την οικογένεια μας που μπορούν να μας κρατάνε συντροφιά.

Ώρα να προχωρήσουμε σε ένα ακόμα κείμενο,σε ένα κείμενο που αποφάσισα να σας μιλήσω για την αξία της ευγνωμοσύνης στην ζωή μας.Όλοι μας ως άνθρωποι έχουμε την τάση να ξεχνάμε τα σημαντικά στην ζωή,να είμαστε αχάριστοι για τα όσα καλά απολαμβάνουμε.Είναι κρίμα να συμβαίνει κάτι τέτοιο!Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει γύρω μας!Ας σκεφτούμε πόσος πόνος,πόσα δάκρυα,πόσος θάνατος υπάρχει καθημερινά.Καθημερινά οι περισσότεροι από εμάς βγαίνουμε,παίρνουμε το αυτοκίνητο μας ή μπαίνουμε στα μέσα μαζικής κυκλοφορίας.Γύρω μας περνάνε άνθρωποι.Πόσοι από εμάς σκεφτόμαστε ποιοι από αυτούς είναι ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι;Ποιοι πραγματικά χαμογελάνε ή κρύβονται πίσω από το προσωπείο τους που τόσο καλά έχουν χτίσει τόσα χρόνια;Πόσοι πάνε σε νοσοκομεία γιατί έχουν έναν άρρωστο;Πόσοι θα ακούσουν κάτι τραγικό ή κάτι αμετάκλητο;Πρέπει να συμβεί κάτι τραγικό σε μάς ή σε πολλούς άλλους για να έρθουμε σε επαφή με την ανθρώπινη πλευρά μας.Γεγονότα όπως οι φωτιές,οι τρομοκρατικές επιθέσεις,σεισμοί,πλημμύρες,καταστροφές που μας κάνουν να κατανοούμε ότι είμαστε άνθρωποι και ότι κάτι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή που να μας κάνει να χαθούμε ή να χάσουμε.Ότι είμαστε άνθρωποι που ανήκουμε σε σύνολα και δεν μπορούμε να το προσπερνάμε αδιάφορα.Και τότε σαν να ξυπνάμε σαν από βαθύ λήθαργο κινητοποιούμαστε και βοηθάμε.Ξαφνικά τρέχουμε,κλαίμε,φωνάζουμε,φοβόμαστε.Μα ας μην γελιόμαστε.Για τους περισσότερους είναι για λίγο.Ώρες.μέρες,εβδομάδες.Και μετά;Μετά ξεχνάμε.Όλοι μας.Τότε όμως τι γίνεται με τους ανθρώπους που θέλουν την βοήθεια μας;Τους αφήνουμε.Δεν λέω πως δεν έχουμε και εμείς προβλήματα,έγνοιες,υποχρεώσεις.Ξέρω πολύ καλά ότι η ζωή δεν σταματάει πουθενά.Το ''ρολόι του χρόνου''συνεχώς γυρίζει και εμείς απλά τον ακολουθούμε σαν ρομπότ προγραμματισμένα να εκτελούν οποιαδήποτε εντολή τους έχει δοθεί.Εμείς όμως δεν είμαστε ρομπότ.Δεν είμαστε τηλεκατευθυνόμενα.Είμαστε άνθρωποι που πρέπει να έχουμε τη δική μας βούληση.
να δούμε πόσα είχαμε και πόσα χάσαμε,να αντιληφθούμε πως όταν ήμασταν ευτυχισμένοι ή χαρούμενοι το αγνοούσαμε και ήμασταν αχάριστοι και αγνώμονες.Ας αρχίσουμε να βλέπουμε τα σημαντικά στην ζωή,αυτά που έχουν σημασία.Έχουμε την οικογένεια μας,έχουμε την υγεία μας,έχουμε το σπίτι μας και δεν είμαστε άστεγοι,έχουμε ένα πιάτο φαγητό και δεν μένουμε νηστικοί.Για αυτά δεν αξίζει να ζούμε;Για αυτά δεν αξίζει να χαμογελάμε;Χρειαζόμαστε βίλες,εκατομμύρια,αυτοκίνητα,τραπεζικές καταθέσεις,διακοπές στην Χαβάη;Τ ι να τα κάνεις όταν το αντίκρισμα είναι ένας θάνατος,μια καταστροφή,ένας καρκίνος,ένα τροχαίο;Και σε ρωτάω..σαν άνθρωπος προς άνθρωπο.Τι θα τα κάνεις όλα αυτά;Θα είσαι αληθινά ευτυχισμένος/η;Θα είσαι πλήρης;Ζήσε τώρα που μπορείς!Δες κατάματα την ευτυχία!Μην της γυρίζεις την πλάτη!Μην την αγνοείς!Διότι θα σου κλείσει και αυτή την πόρτα κατάμουτρα και τότε ίσως να είναι πολύ αργά.
Δεν θέλω να πω πολλά.Νομίζω πως αυτά που ήθελα να πω τα καταλάβατε.Ελπίζω να σας μετέδωσα κάτι από τις σκέψεις μου και την ευγνωμοσύνη μου για τη ζωή όλων μας.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο μπες να διαβάσεις και τα υπόλοιπα στο blog μου. Περιμένω τα σχόλια και τις εντυπώσεις σου!